2018 - week 34

We hen wir ’n schón week aachter de rug. Ons klèinkeind wier tien en we ware verzocht um bé Gonnies, de aander oma, ’t fist te komme viere. Daor hen ze ’n zwembad en grooten hof en umda ’t weer zommers blief, koste bekant nerres beeter zen. ’t Waar in de kortste kirres unne grooten broelie van jonk grèij. ’t Spolde over ’t gras en d’r volgde gereegeld unnen plons as d’r ’t bad ingedoke wier. Da hi Ties nog èigehandig gegrave en beteegeld, mar hij is t’r al twentig jaor nie mer. Hij zal zeeker vanùt d’n himmel gezien hebbe hoeveul plezier d’r nog alt òn zen wèrk beleefd wordt. Charlotje van drie, de jongste van gelijk, moes bèndjes òn, mar spètterde al z’n best mee. Ze ha groote schik vurral toen papa d’r mee in dook. Wij, aauw krùiers, blieve mar op de kant. D’n onze zin da ’t bad anders zó overloope.
Nou vertelde Gonnie da ze pas iets schóns ha meegemakt. Vurgende week, toen ’t zó vergimmes heet waar, zaat ’n groote groep padvinders ùit Bèlgië op de stoep bé de Jumbo d’ren bóttram op te eete. Gonnie krieg milleij mi die scouts en von ’t mar niks da ’t gruupke daor op de parkeerplòts zaat te èrremoeie. ‘Komde gullie mar mi men mee, dan kunde mooi in onzen hof zitte en da’s veul beeter as hier op de heete steen.’ Nou da dinne ze gèire.
Toen ze ok nog da zwembad zage, begonne de snuutjes ekstra te blinke. Ja, ze moege d’r in. Drie durskes dùrfde nie in ’t wòtter, umda ze de daag han. De Bèlskes moege allemòl in da lèkker wòtter rondspolle en ’t waar vur hullie unnen onverwaachte topmiddag geworre. Gonnie krieg unne schónnen bos blomme die ze gaauw bé de Jumbo gehòld han as teeke van wardeering en grooten dank. D’n hopman zin da-t-ie zón gastvrijheid nie verwaacht ha in ‘Olland. ‘Ge bent hier in D’n Dunge,’ ha Gonnie verbeeterd.

De zòtterigemèirege he’k nog z’n best Engels gepròt ok nog. Da kwaamp zoo. Ik zaat op ’t terras bé De Kleine Weereld en d’r kwame vier minse nor men toe en vroegen in ’t Engels of de stuul neeve men nog vreij ware. We rakte mee òn d’n buurt. Inne van hullie waar unne geëmigreerde Neederlander die al 54 jaor mi ’n Engelse getraowd waar en de aander twee kwamen ùit Californië en wón wel ’s wa van Neederland zien. Ze han al unnen herring op en nou gonge ze allemòl òn de sjekladenbol. Ze booie men d’r ok inne òn, mar da sloeg ik toch mar af. De wirreld is ècht klèin, want de Neederlandsen Engelsman ha vruuger nog vlak bé onze Klaas z’nen thuis gewónd. Zen vòdder waar dirrekteur geweest van Mariaoord toen da nog sanatorium waar. We hen toch zitte klazzineere en blieke zóveul zèlfde minse gekend te hebbe. D’n emigrant gaaf hog op van de vriendelijkhèid van ’t volk ùit z’n vruuger buurt.
Zund da onze Klaas d’r nie bé waar, mar die ha nie veul te misse, want die ha ’n vulling ùit z’n taand verlorre. D’n tandarts waar op vekansie. Toen die trug waar, kos d’n onze mee komme. ’t Wier ’n hil begènkenis mi zinnoewbehandeling en alles. D’r moes tot drie kirres verdoofd worre… Nou zit er ’n noodvulling in. Die moet ’n mònd bleijve zitte. Dan mag ie trugkomme en gòn ze wijer òn ’t fruute in da gebit van hum. ‘Beeter poetse,’ ha’k ’m gezeed. ‘Gé moest ’s wa minder zuutighèid in huis haole,’ greens ie trug.

geschreven door: Bèt van Klaasse