2017 - nummer 38

Ant waar van de week bé ons mee òn ’t rondwèstere en innins zin ze da ze ’t toch wel ’n groote troep vond, daor bé onze Klaas in z’n rommel… eh, werkhok. Ja, ze zin ’t teege men en d’n onze waar nie in de buurt, anders ha ze’t zeeker nie gedùrfd. Ze ha hardop gedocht: ‘rùmt toch ’s wa op, want ik kan d’r bekant nie mer deur en makt die groote kaast onderhand ’s leeg, want daor val ’t vort umblig as ik de deur ope doe.
Da ha’k m’n èige òngetrokke en ikke dus mee òn de gang. Elke keer ’n bietje want m’n lijf is nog steeds òn ’t krakkemikke en die slijmbeursontsteeking in m’nen heup is nog nie over.
D’r laag unne stapel toffelkleejkes en die kossen ammòl weg. Grèij ùit 1972! Mar een hòlde-n-ik ’r toch tussenùit, want daor zaat ’n schón verhaal aachter.
Ons moeder kocht alted duur kleer en ze liet d’r op kleur huuj bé make en schoen en tasjes, liefst van slangeleer. Daormi gonk ze alle weeke opgetuigd en wel nor D’n Bosch. Nou kwaamp ze unne keer langs de C&A en daor ston me toch ’n schón jepunneke in de etalazie. Ze kocht ’t aachtermekare vanweege de kleur en de wèije rok. Onze vòdder von ’t ok mooi en zin da’t heur heel goewd ston. Sondes gonge ze ’n èind fietse; zé mi de neije C&A òn. Nò ’n uur kwaamp ze alwir thuis en mi unne beuze rooie kop goide ze d’r fiets in de heg, din op hog poote nor de geut, trok d’re japon ùit, viet ’n scheer en knipte ’t bovestuk d’r af!
Wa waar nou ’t gval? D’r ware veul meer vrouwe die da schón jurkske bé de C&A gezien en gekocht han. Ze waar d’r onderweeges tien teegegekomme mi ’tzèlfde òn as zé! Da waar toch nie um te hebbe…
‘Wa vur wefkes da waren ok nog,’ griens ze,’ allemòl van da volk van de sok en ’t krèppenèind.’
Van dieje rok die overbleef, makte ze ’n toffelkleejke en da kwaamp ik dus nou wir teege… Nee, da kos ik toch nie zoomar weggoie.
Vanaf m’n twèilfde maak ik bekant al m’n klirròzzie zèlf en da is nie allennig goeiekoop, mar d’r lupt ok niemes mi ’tzèlfde as ik. Mar toch is men da inne keer wel overkomme. De neij school in Rósmòlle, wor onze Klaas werkte, wier geopend. Wèllie moesse daor netuurlijk nor toe. Ons moeder zin da ik daor nie mi èigegemakt grèij òn kos komme. Nee, ik moes as vrouw van de leraar mar ’s ’n schón gemakt gekocht mantelpèkske vur m’n èigen ònschaffe. Meer as aachthonderd guldes ware d’r mi gemoeid en ik vuulde m’n èige niks thuis in da neij grèij. Mar toen ik de ontvangstrùimte in kwaamp, verschoot ik grif. De ramp waar ècht groot toen bleek da de vrouw van d’n direkteur persies ’tzèlfde pak òn ha as ikke. Zé in maot 48 en ikke toen nog in 38! Zé kos men wel kapot keijke. D’n dag d’rop ston d’r ok nog ’n groote foto in de krant wor wèllie bèij opstonne in dazèlfde grèij…
Teegesworrig is zóiets gin probleem mer. Alleman hi ’n T-shirt òn en iedereen kan ’n boks mi gaoter drage zooda’t locht teege d’ren bòjem wèijt… Wa’n arige wirreld vort, wánne.

geschreven door: Bèt van Klaasse