Bèt van Klaasse 2017

Paradijselijk

2017 - nummer 29

BètKlOp unne prachtige zondag han we eindelijk wir ’s gedaon wa we vruuger alle zommers dinne: we ware nor d’n Bokkereijer getoerd um daor te gòn fietse. Umda we van ’t weer wón prófiteere ware we al vur tiene onderweege. D’r waar al volop bedrijvighèid in de Esbeekse bosse en wij han milleij mi de golfers die nor d’r bèlleke liepe te zuuke. Da hoefde wij lèkker nie.
Bé d’n Bokkereijer waar ’t druk as in unnen biejekùrf. We viete de fietse van de wage en reeje weg. Al gaauw zage we ’n schón zitplòts òn ’t wòtter. ’t Ven hiette de Flaes en ge kiekt ’r prachtig weg. D’r zaat al ’n stelleke òn de meegebrochte koffie. Mee da wij stopte en ons fiets wegzette, zin de mins: ‘Da gullie van d’n andere kaant van de wirreld hier toch nor d’n Hof van Eden mót komme!’ ’t Ware Wim en Lenie ùit Reuzel. Wim schreijft vur tijdschrift Brabants, nèt as onze Klaas. We ha’n buurt zat en viete ’n bèkske van onze meegenomme thee. Wa waar de wirreld toch mooi!
Nò onze rust beslote we nor de Bèlze grèns te fietse, want Poppel en Ravels da waar vlakbé. Lang geleeje han we da oit gedaon en onze Klaas wies nog da-tie toen onderweeges rijpe ógstappel gerapt ha die zoomar langs de weg lage. Dur zonovergote bosse drùlde we nor Weelde. ‘Goeie naam,’ vond onze Klaas. ‘Wor wónde Cel ok wir?’ vroeg ie innins. ‘Hier erres,’ mènde ik, ‘mar we hen z’n adrès noit gehad.’ ‘Ge kunt op zondag daor eigelijk ok nie ònkomme zonder afspraak…’ We fietste Ravels-Eel binne. D’r stonne ’n por mènnekes te buurte over de hofheg. ‘Witte gullie wor Cel van Roelve wónt?’ vroeg ik op goei geluk. Da wies de jongste van de manne wel; z’n dochter waar nèt mi de klèindochter van Celle vertrokke nor Hongarije! Hij lin ùit da we vlakbé Celle ware. ‘Over de wòttertorre,’ zin ie en bedoelde ‘teegenover’.
We volgde de ònweijzinge en kwame bé ’n schón boerdereij. We dinne aachterum en wiere begroet dur drie vriendelijke hond. We twijfelde of d’r iemes thuis waar, toen de aachterdeur opevloog en Cel riep: ‘da gullie hier nou bent, da veijn ik wel zó schón!’ Toen zin ie teege d’n onze: ‘Ik heb vandeweek nog òn Cochem gedocht en zaag aow daor midden in de Moezel op unne kèij zitte!’ ‘Veijfenvijftig jaor geleeje,’ knikte d’n onze. We wiere hartelijk ontvange en ware bleij da we Celle eindelijk opgezocht han. Hij ha prachtige verhale en ’n schitterend gedoentje van ’n por buunder groot. Elken boom op z’n landgoewd hi z’n èige verhaal. Cel zó kommend jaor fijftig jaor getraowd zen, mar zen Godelief is anderhalf jaor geleeje gestùrve, zund zat. Ze hi hum gezeed da-t-ie moes bleijve doen wa-t-ie alted din, as zij d’r nie mer waar. En da probeert Cel nou. Hier kekt en luistert ie nor de veugelkes, hier rùikt en ziet ie z’n blomme. Hij verbouwt z’n gruuntes en haauwt wa klèin vee. ’t Is grif ’n paradijske wa daor, fraai umkronkeld dur ’n rivierke, li te pronke. Cel is Balkums bleijve praote, ok al zit ie al meer as veijfentwentig jaor op dees Bèlze plòts. ’t Volk versti hum goewd. Hij hi de jeugd getraind op ’t voetbalvèld vlakbé z’n huis. Daor gonk ie alt op z’n klompe nor toe… We ware eigelijk nog lang nie ùitgebuurt toen we vertrokke.
We kreege rijpe ógstappel mee en moesse dikker komme.

geschreven door: Bèt van Klaasse

Cornelia2017 29 400