2017 - nummer 25

Ikke en onze Klaas ware vurgende week ons jorlekse óstelijke route mar wir ’s weeze doen. ’t Waar unnen heelen heeten dag en dùrrum wón we in de schadoew fietse. Óstelijk wil zegge da we van huis af over de Dreef nor de Hezikse maste doen en dan dur de Vorstenbosse vèlde wijer nor Bedaf en via ’t Slingerpad nor de Maashorst. Tien moes wir biljèrte en dùrrum ware we mar mi onzen twit. Bé’t bezoekerscentrum gonge we vur anker. We viete ’n bèkske, de fiets kos òn ’t infuus. Onze Klaas veijn ’t alt ’n arighèid um daor nor de bieje en de moeshof te gòn keijke. Wij zen vort van die aauw krùiers die nie mer hoeve te hòste en gèire op ’n rustig plòtske nor de natuur keijke. Nou da han we onderweeges al unne keer gedaon, want ik ha wir wa lèkker smikkelgrèij mee genomme. Ik mènde ’n bezunder bie te zien bé ons uurste picknickplòts. ‘Da’s gin bie, mar wèl iets bezunders,’ zin d’n onze en makte ’n foto. (’n Hoornaarroofvlieg, mènde ons Mrietje nòdderhand.)
Bé de Maashorst op Slòpbroek zitten alt wa gelijkgestemde minse en dan is’t dik ’n verrassing wa vur praot ge kregt. Òn ’n tùffelke neeven ons zaat ’n sportief stel da nèt op de renfiets òngekomme waar en de mins vertelde da-t-ie onderweeges òngesproke waar dur ’n por Duitse dames die mi d’n auto stopte en vroege ‘wo der Strand war’. Toen hij in z’n beste Duits duidelijk ha gemakt da d’r gin strand in de buurt waar en da de zee meer as honderd kielemeeter wijer waar, zaag ie de teleurstelling. ‘Aber wir sind hier doch in Seeland!’ ha’t wanhopig geklonke. Toen onze fietser òn de Duitsers ha ùitgeleed da Zeeland ’n dùrp zonder zee waar en da de minse eigelijk ‘Zilland’ zinne, waar de verbijstering van de buitelandse gezichte af te leeze. Alleman ha leedvermaak. Ik waar bleij da Tien d’r nie bé waar, want die ha zeeker wir geroepe da de Duitsers in neegentienfirteg òn gin man de weg han gevraogd.
Onze Klaas ha al gaauwèchtig buurt mi unne Govers die van Vinkel nor Nuland geëmigreerd waar en ok belangstelling ha vur bieje. Same dinne ze nor de biejekùrve en buurtte z’n best. Onze Klaas kwaamp heel tevreeje trug. ‘Dieje mins leest men stukskes alt,’ knoorsde d’n onze, ‘en hij wit veul van biejevolk. In Vinkel kunde goeien hónning koope bé Huub’s Honeybee en in Geffen is t’r ’n prachtig biejemuzeum da Ecopol hiet, ha de mins verteld. Krèk iets vur onze Klaas.
Nò onze gemoedelijke stop dinne we deur nor ’t Boomepark in His. ’n Drukte van belang! We han geluk da d’r nèt ’n tùffelke vreij kwaamp. ‘’t Is òn te raoien um te rizzerveere,’ zin de serveerster. Toen we lèkker geëete en gedronke han, drùlde we wir òn. ‘Dèrtig kielemeeter gedaon,’ hurde-n-ik, ‘we doen op huis òn.’ We kwame in His bé d’n bloemrijkste rontonde die we oit gezien hen. Kunne ze b’ons nog wa van leere! Onder de beum van His Vinkel han we verkoeling zat en op de Vinkelsestraot kwame we warèmpel langs Huub’s Honeybee! Onze Klaas wó ’ne pot hónning ònschaffe, mar d’r waar gin man. Allennig de rottweiler gonk lillijk te keer.
Toen we hier op de klep viele, sprong onzen hond ’n gat in de locht. Hij is alt bleij as we thuiskomme, mar nou veurvuulde-n-ie onweer en dan hi-t-ie ekstra behoefte òn gezelschap. ‘D’n hof kos wel ’n bùi gebrùike,’ mènde onze Klaas. D’r viel niks.

geschreven door: Bèt van Klaasse