2017 - nummer 17

Wa hen wij afgeloope mònd toch veul meegemakt! As ik efkes trugkeijk, moet ik denken òn de zondag in de Mirroise Maneezje mi de rommelmèrt vur ’t Zorgenkind. Alterande krumkes mi van alles en nog wa! Mi twee tasse kortighèid kwaamp ik thuis en onze Klaas vroeg of ik gèk geworre waar. ‘Hedde hier nog nie genog grèij in de weeg staon,’ greens ie. Mar hij wit nie da’t ammòl koopjes ware.
Ant van Tiene is wir beeter. Tien klaagde da’t mar schraol gesteld waar mi de seks en laot ik nou toch toevallig op de rommelmèrt ’n geschikt buukske vur hum gekocht hebbe! ‘Ouwe hoeren’ hiet ’t en ’t sti vol mi verhale van twee Amsterdamse ‘aauw vèlle van plezier’. Kan Tinus z’n hartje ophaole... Ik ha ok nog twee tubes mi aardbeie- en sekladesmaak vur hum. Daormi kos ie dan iets op d’n buik van Ante schreijve en da d’r dan aflèkke... ‘Mar ik lus gin aardbeie,’ próttesteerde-n-ie mee. ‘Dan doe da mar vur onze Klaas,’ zin ik, ‘die mag gin seklade vanweeges de jicht.’ ‘Ja,’ bromde d’n onze, ‘èn gé mènt da’k zó gèk ben en mi dieje rommel gò ligge èrremoeie.’ Tien riep: ‘zund, want ze hi d’r plòts zat vur.’ Romanties...!
Wa vende gullie van al diejen heissa over ons panda’s? Wij worre daor nie goewd af. Wa’n gedoe en wa da kost vur ’n por birre die in ons laand himmòl nie thuis heure. Miljoene! Ge kunt hier teegesworrig beeter unne panda zen as unne mins. Denkt ’s òn die vluchtelinge en al da volk da stèrft van d’n honger! ’t Is godgeklaagd.
Hádde gèllie oew wèrm onderboks ok wir ùit de kaast gehòld nò die por mooi daag? ’t Wèijde innins locht teege de zulder mi diejen dunne wend as ge in oew zommerslipje op de fiets zaat. De pòsdaag zen hier zoomar zuutjes vurbégegaon. Gelukkig ston de wend zoo da we dees jaor wèinig van’t muziekfestival hebbe meegekreege. We ware bèij nogal slaopèchtig mi die daag. Te kaauw um te fietse en niks op tillevizie. We zen wel lèkker weezen eete bé Tiene en Ante en onze Luc en Charlotje zen efkes mi de aauw lùi op de klep gevalle. De aauwers ware nor ’t Scheijndels muziekfist geweest en ze han van Paaspop genote, zinne ze en da gunde wij hullie van harte. De aander opa en oma han onderweijl mooi op de klèin gepaast.
Onze Klaas z’ne jicht is eindelijk òn ’t beetere. Ik vréijf alle aovende zuutjes over z’n kaoi been en da wil ietskes hèlpe.
Van de week moeg ik op de koffie mi de vrouwkes van onze straot. We ware verzocht dur minse die al ’n hil jaor verbouwd hebbe òn hulliejen bungalow. Jikkes, wa’n schón wónning is da geworre! Alles gi daor vanèiges. Overal zen knùpkes vur. Ik moes denke òn onzen aauwen toei. Hier is alles nog van 1948 en b’ons gi niks autematies. ‘Toch wèl,’ mènt onze Klaas, ‘as gé de lampe van onze wage òn lót staon, dan gòn die hillemòl vanèiges ùit...’
Toen ik nò unnen heel gezellige middeg thuiskwaamp en vertelde van al da modèrn grèij, zin ie streijelek: ‘Nee, dan wèllie! Alles authentiek en aauwverwets..., da paast bé aauw minse.’ En witte wa! Ik waar ’t mi hum ins. Ik din nor de geut en begos daor wir tevreeje d’n afwaas mi de haand te doen, zoowas ik da alt al gewend ben.

geschreven door: Bèt van Klaasse