2017 - nummer 2

Zedde gellie ok zó bleij da al die zógenaamde fistdaag wir aachter de rug zen? Nou wellie wel. We worre daor alt wa kummelijk af. En dan viel ’t deeze keer nog gelukkig ùit umda d’r de zondaag mooi mee inzate. Wij hen unne prachtige Kèrst gehad mi onzen alle same. Zó plezierrig as al de naokommelinge in goeien doen bé mekare zen!
Mar ’t neij jaor wier hier mi veul geknal ekstra wild ingezet. ’t Liek wel orlog. Allemòl van die èigegemakte carbietbusse. De deksels vloege in ’t rond en de hèrrie waar nie te hebbe. ’t Krulde d’r of ge midde in ’n strijdgebied zaat. Ik dùrfde nie nor buite en onze Klaas ha ok gin zin um z’n neus nog buite te steeke. Ik laag um kwart over twèilve al in m’n nesje en kroep diep onder de deekes. Onzen hond waar eer al onder de bank gekrope en ik ha grif milleije mi onze Nillus. Hij wies nie wa hum overkwaam.

Hedde gellie d’r zin in? Wa zal da neij jaor ons gòn brenge? Brexit, Trump, de verkiezinge... Ik zé wel nijschierrig, mar da’s niks nijts, bromt d’n onze. Hopelijk geuget vur ons ’n bietje as vurrig jaor, want da hi ons veul onverwaacht plezier gebrocht... Wij ware fijftig jaor getraowd en da wiesse we natuurlijk al lang, mar da onze Klaas ok nog in de watte geleed zó worre mi d’n Brabant Bokaal, da ha-t-ie èiges toch nie mer verwaacht. Witte wa-t-ie pas zin? Nou he’k al zóveul prijze en onderschèijinge gekreege..., hedde gé eigelijk wel in de gater waffer unne bezundere mins gé het getroffe!? Da waar korre op menne meule. Mi ‘gé waart niks zonder men,’ he’k truggekòtst, want zónne praot kan ik nie prùime. Mar stiekem gò’k natuurlijk wel gruwelijk gruts op hum.

Wij hen afgeloope jaor veul gefietst mi Ante en Tiene en hopelijk gi da kommend jaor ok wir deur. Tien en Ant zen hier al op de klep gevalle. Ant vertelde da ze mi die daag nor ’n landgoed ware geweest. D’n hoofdknècht waar teeves rondleider op de hirreboerdereij. ‘As mevrouw nie thuis is, kan hier niks,’ zin ie. ‘Oo, krèk as bé-j-ons,’ ha Tien mee geroepe. Daor waar Ant niks mi vereerd geweest. Mar wij zate mi onzen alle vur de middeg al òn ’n bèkske en daor hen we ons planne vur de kommende lènte al besproke. Da wordt wir volop wielerwèrk as alles meezit. De vurùitzichte zen nog nie zó duidelijk allemòl, mar de daag beginne al te lenge en we kreijgen al meer licht. We gòn de goeie kant op!
Nou zón we bèij bé inzaam minse efkes ’n klèin kadooke afgeeve. Onze Klaas moes nor Miesse, ’n boerremènneke da’t heel moeilijk hi nou die pas weuwer is geworre en ikke zó nor ’n ‘alleenstònde’ kunstenarès gaon. Ik ha de twee pèkskes ingepakt klaor liggen op de geut. Een pèkske waar ’t ‘Brabant boek’ en ’t aander waar ’n boek mi de breejen titel ‘Liefde’. Ze ware bèij zówa eeve dik en vierkantig. Onze Klaas waar op z’n fietske vertrokke mi z’n pèkske en toen Mies ’t pepiereke d’r af trok, laas ie ‘Liefde’ en keek arig op. Ik trof ’t bekant ’tzèlfde; wa moes men Hollandse kunstenarès nou mi da ‘Brabant boek’.

Onze Klaas kos nòdderhand alles um gòn rùile en zin da ik ’n stom gèit waar. ’t Jaor is hier al goewd begonne.

geschreven door: Bèt van Klaasse