2016 - nummer 49

Hedde gèllie de wèrm onderboks ok wir vur d’n dag gehòld? Want wa wèijde-n-’t de vurrige week innins locht teege d’n bòjem, wánne. Ik ston d’r grif af te schibbele en daor verschoot ik af. Ik heb mee d’n hille kwak dun penties vur de kommende mònde in de laoi geleed en de wèrm dikke dinger vur d’n dag gehòld. M’n ope schoewn zen nor de zulder, m’n bontlèirskes stòn beneeje um smèires m’n kaauw pótjes op tèmperatuur te brenge...
Mar ge zult toch in ’n tropies laand wone en alle daag van oew leeve mi firteg grade opgeschùpt zitte.., of bé de eskimo’s, pardon, de inuits, wor ’t bekant alt wit en kaauw is. Nee, gif men mar vier seizoene. Da gift alterand weer en daor kan ik mooi verschillende klirròzzie bé òn doen! Ik zie onze Klaas trouws ’t liefste in de zommermònde in z’n korte boks op de fiets. Hij hi nog zón schón been! In die zommers van ons ziede wel alterande variasie; van de witste spillebeen tot de dikste brompeulkuite toe.
Vur ’t miste volk van onze leefted is ’t winterseizoen wel zó gunstig, umda ze dan alles goewd onder moete stoppe en d’r gif ùitzien ondanks gebreeke en schónhèidsfoute.

Over leefted gesproke; wèllie ware afgeloope zondag in Baarn verzocht op ’n fist vur pesjoentrekkend muziekvolk. Daor kwaamp unnen hillen hoop aauw grèij bé mekare da ammòl in de ‘showbizz’ hi gezeete. Zèllie kreijge unne fistmiddeg òngebòje. Nou hi onze Klaas stiekem ok hil wa gemakt op liedjesgebied en zódoende worre wij dus ok gevraogd. Mar d’n onze zi da-t-ie d’r eigelijk nie thuishurt. Toen ik wó weete worrum nie, zin ie: ‘umda’k nog alted volop beezig ben en nog lang nie gestopt ben.’ Daor hi-t-ie wel gelijk, mar ik waar toch bleij da wij d’r bé ware.
’n Òlling vol zaol van ’t Groot Kievitsdal zaat vol mi minse mi prùike, gehoorapperate, brille, rollators en krukke. Ge kost de gebitte somteds heure klappere en d’r ware rimpelsnuutjes die kort bé de honderd leeke, mar ze ware ammòl vrolek en wij han ’t getroffe, want we zaten òn ’n toffel mi unne Schot, ’n half Russische, twee Surinamers, en ’n por minse van simpele landadel, zoowès ze zèlf zinne. De innegste gewoon minse ware wèllie...
’n Schón orkest mi zangers en zangerèsse zùrgde vur veul hèrrie, mar tussendeur kosse we toch rap efkes wa bébuurte. Alle ontvalle artieste van ’t leste jaor wiere bedocht mi ’n por liedjes van hullie èige rippertwaar. Eddy Christiani, Annie de Reuver, Mieke Telkamp en Toets Tielemans kwame langs en wiere op ’n wèirdige menier herdocht. D’r wier tussendeur goewd gezùrgd vur hapjes en de glaos wiere gereegeld volgeschonke.
We kreege ok nog ’n loopend buffèt en onze Klaas laoide z’n burd nogal vol, want ’t zaag ’r lèkker ùit. Hij viet ’t ’r mar ’s af, zin ie en ha groot gelijk.
Toen we saoves op huis òn dinne, ware we bèij heel tevreeje da we d’r wir bé han meuge zen. Binnen ’t uur stonne we thuis en umda m’ne mins nog wel zin ha in ’n wèrm bèkske din ik gaauw nor de geut um z’ne wens te vervulle. Wij moeten ’t, zó lang we d’r nog meuge zen, mar mooi wèrm zien te haauwe, mèin ik. Schibbele en bibbere li nie in onzen aard...

geschreven door: Bèt van Klaasse