2016 - nummer 41

Ik waar zó vals! Zó vals as ’n hekke.
M’n paspoort gonk verloope en ik ha ’n neij òngevraogd in Gèissel. Op d’n afgesproken datum din ik op de fiets nor ’t gemintehuis. Da li dus bekant in Vught. Mi zon vertrokke, mar ik krieg onderweeges wel ’n stortbùi op m’n pèt. Ik kwaamp òn as ’n verzope kat. Ik moes ’n nummerke trekke en toen ik òn de burt waar, liet ik m’n aauw pas zien en lin m’n neij pasfoto op de balie. ‘Nee,’ klonk ’t neutelijk, ‘da moet ’n recente foto zijn.’ ‘Da is dees foto,’ zin ik, ‘kek mar, de dees sti ok op m’n reijbewijs en da he’k vurrige mònd verlengd.’ ‘Nee,’ sputterde ’t wefke teege, ‘ze moet van nou zen.’ Nou moet ik toegeeve da ik mi m’ne natte kop nie krèk hillemòl mer op m’n foto liek, mar ik zin da’k dik nog arig opdreugde. ‘Nee, ge moet neij laote make,’ zin de balie en ik kos ’t nie winne, al wier ik nog zó tèij. Van èrremoei din ik nor ’t dùrp um me as verzope kat te laote vereeuwige bé de fotegraaf.
‘Kan ik, as m’n pas klaor is, die in Ballekum ophaole?’ ‘Da kos,’ wier d’r kortaf gezeed. Ik kos nie mi gèld betaole; ge moest persee pinne. Daorover wier ik nogal pinneg.

'n Por weeke lòtter bèlde ik nor d’n Dùrpshèrd, want daor zó men pas onderhand klaor moete ligge. Ja, die waar d’r wel, mar in de zommer waar ’t steunpunt dicht. Ik moes in septèmber mar bèlle vur ’n afspraak. Nou is ’t mar goewd da onze Klaas en ikke deeze zommer nie wijer gongen as Vinkel, Geffe, Uje en zoo, want daorvur han we gin pas nóddig.

In septèmber moes ik um kwart over tiene in den Hèrd zen um m’n grèij op te haole.
Ik waar d’r op ted, da snapte wel. ‘’n Nummerke trekke,’ zin de balie. D’r stonne drie vrouwkes meer aachter ’t apparaat. Da ding ha veul knùpkes en m’n veurgangsters snapte d’r niks af. Ikke ok nie. ‘Da nummerke zulde wel nóddig hebben um hier bé de lotereij in de prijze te valle,’ laachde-n-ik, mar wij kriegen ’t gin van alle vur mekare.

Ùiteindelijk kwaamp ’t grietje van de balie ons toch mar hèlpe. Ze zin d’rbeij da’t neij ding ‘klant-onvriendelijk’ waar. ‘Ja, da kunde wel zegge,’ stemde ik in en docht: wor he’k da al eer meegemakt!?

’n Half uur lòtter ston ik buite mi m’n pas en as ik mi onze Klaas nog oit geteijd ben over de grèns te gaon, haauwe ze men gegarandeerd òn, umda’k gaar nie mer leijk op die ‘recent’ verzope kat mi d’r maauwsnuutje.

geschreven door: Bèt van Klaasse