2016 - nummer 20

B’ons ware we droevig gestemd. D’r kwamen ammòl doodsberichte deeze kant op. Willem èn Aad ware van onzen aauwer. Òn hullie dochte we mi plezier trug. Mar d’r waren ok minse beij die ons veulste jong waren ontvalle. Adriëtte ston b’ons heel hog in ’t vaandel. Alted vriendelijk en sympathiek en nou op zónne jonge leefted al de wirreld ùit. ‘’t Moes toch nie kunne en nie meuge,’ zuchtte onze Klaas gemènd.
Ant kwaamp hier òn mi ’n verhaal ùit hullie buurt um ons op te peppe, zin ze, toen ze de raowberichte hurde. Bé hullie in de buurt wónde Jaantje van in de tachentig. Ze ha half april d’r been gebroke en da waar unne ramp, want zé waar heel vitaal en din nog vanalles vur de ouwer minse in hullie dùrp. Jaan waar nor ’t ziekenhuis gebrocht en daor han ze heur been in oranjese gips gezet, want ze ha laote mèrke da ze nogal kunningsgezind waar. Nò drie weeke moes ze trugkomme. Daags vur Kunningsdag. Toen Jaantje bé d’n dokter in ’t ziekenhuis zaat, kreeg ze te heure da ze d’r gebroke been vurloopig nog hillemòl nie moog belaste. ‘Oo nee,’ zin Jaantje, ‘mar da doe’k ok hillemòl nie; ik loop ’r alleen mar mi!’ Toen d’n dokter da hurde, moes ’r aachtermekare ’n foto gemakt worre en wa bleek? Heur gebroke been waar al schón òn mekare òn ’t groeie! Ze waar mi vlag en wimpel òn ’t geneeze.
Tien vertelde da hullie mi Kunningsdag kennisse han opgezocht in de Betuwe, want Aart in Buren waar op dezèlfden dag jarig as de kunning. Nou waar ’t Tiene opgevalle da daor in de umgeeving die oranjefiste ùitgebrèijder gevierd wieren as hier en dùrrum vond ie da-t-ie mi ’n spissjaal kedo moes ònkomme. Hij nor de winkel van Sinkel bé hullie in ’t dùrp mi de vraog: ‘hedde gullie ok oranje wimpels?’ ‘Wij hen hier bekant alles,’ zin ’t wefke van de winkel, ‘a’k ’t mar kan veijne.’ Mee, da ze da zin, zaag Tien ’n por vlagge mi oranjewimpels ligge en hij wees ze òn. ‘Oo, wimpels,’ riep ’t winkelvrouwke gerustgesteld, ‘ik docht da gé oranje wimpers moest hebbe!’ en ze knipperde mi d’r ooge.
Onze Klaas ha ok iets te mèlde. Hij ha geheurd van ons buurvrouw da ze nor Amsterdam waar geweest nor de Oranje Vrijmèrt en da waar nie vlèkkeloos verloope. Grai is somteds nogal slaorzig en nou ha ze mi veul moeite in alle druktes eindelijk ’n parkeerplòts gevonde, li ze de sleutels op de veurbank, duu ’t knùpke van de vurdeur van hulliejen aauwe Japanner umblig en klètst de deur dicht! Daor sti madam bedonderd te koekeloere as ze d’r stommiteit in de gate kreg. Afgeslote en gin sleutels…! D’r zit niks anders op dan mar nor de uurste beste Amsterdamse garaazje te doen. Daor ruupt ze: ‘Nou is me iets verschrikkelijks overkomme!’ En de Mokumse garazjiest zi mee: ‘Aah, mevrouw is vanmorgen dus getrouwd!’ Da overviel ons buurvrouw zó da ze gruwelijk moes laache. Gelukkig waar de mins van de garaazje ok kundig en behulpzaam zat um heur ùit d’re nood te hèlpe. Vur de flaowekul hong ie nog ’n oranje vlègske òn d’n autospiegel.

Mar ik denk da die van ons neeve Kunningsdag wel vort dichterbé huis zal gòn haauwe.

geschreven door: Bèt van Klaasse