2015 - nummer 45

Ik moes van de week nor de geminte vur ’n neij pas. Onze Klaas gonk mee, want ’t weer waar innins goewd geworre en zódoende kosse we mooi mi de fiets. Ja, ge schent da ok nog wel te kunne in Ballekum, mar ik kom ok wel ’s gèire in da kostbaar ‘breincentrum’ van ons dùrp. Nou, ’t is d’r daor nie gezelliger op geworre. Alles wordt vort afgeschermd nòda d’r hier en daor durgeslage gemintenare d’r gram zen weezen haolen op aander gemintelijke ‘Binnehoven’. Die zen zó te keer gegaon da d’r de schrik overal vort stèil overèind in zit. Onze Klaas wó ’t gebouw wel ’s van d’n buitekant bekeijke um te zien wor al die miljoene vruger òn besteed ware, zin ie en ie kùirde nor buite. Ik zaat al ’n weijl te waachte en um d’n ted te overbrugge, waar ik mar efkes nor de geminteplee geweest en daor docht ik innins: Is reklame vur pleepapier eigelek erres goewd vur? Ik waar nog mar nèt m’ne sanitaire stop gepasseerd of daor lichtte men loketnummer op. Hòstig banjerde ik nor de balie. Kùmt daor toch innins ’n sikkretarèske mi hòst d’n hoek um en wij kètse teege mekaren op! ’t Gonk grif hard, mar we leeje d’r niks mi dur ons stootblùkskes. Verschiete waar eigelijk ’t innegste gevolg en laachen um de goeien afloop, da ok! Toen alles gereegeld waar, gonge we efkes bé De Rijker tusse de bilde zitte vur ’n wèrm bèkske.
We han afgesproke da Tien en Ant daor ok nor toe zón komme. Kosse we mooi same wijer drùlle dur de naozommer. Ze ware d’r gauwzat en we dinne mee dur nor ’t Bossche Broek en genote van ’t nòjaor. Zón prachtige hèrfstklurre en lèkker krùiege locht overal en schón paddestuul! Toen ik ’r iets af zin, riep Tien: ‘Krùiege locht…! Moete ’s aachter ons Ant fietse!’ Zón sjarmante opmèrkinge kunde nou alt van hum verwaachte. Onze Klaas waar d’r bleij mi, want Tien hi de lesten ted nò z’n vermagering nie veul mer te misse. ‘Wa die d’r èige toch òn doen,’ smiespelde d’n onze zachjes teege men. Toen we langs d’n IJzere Man kwame, zaat daor volop volk langs ’t wòtter. ’t Viel ons op hoeveul hond da d’r bij ware. ‘As ze die joekels nou mar vaast hiele,’ mopperde Ant die ’t niks op losloopende blaffers hi. We gonge vur anker op ’n bènkske in de zon. Ant ha vur de lèkkerste dinger gezùrgd vur onderweeges. Tien rakte gelèijelijk òn in vùrm; hij ha ’n verhaaltje over vruuger da-t-ie kwet moes: ‘De gruuntenboer in hullie aauw dùrp bleef alt lang hange as ie bé de vrouw van d’n boekhaauwer kwaamp. Da duurde nogal òn en da viel op. Da moes de gruuntevrouw weete, vonne ze in de straot. Op d’n dag da de gruuntenboer wir langs de deur kwaamp, ha z’n vrouw verdekt opgesteld post gevat en ze hagget afgewaacht en òngezien en ja, de gruuntenboer gonk mi de boekhaauwersvrouw mee nor binne en ’t duurde wel ’n half uur! Zegt da de gruuntevrouw d’r èige opstangde! Toen ’n steukende buurvrouw nòdderhand vroeg of ze ’t gezien ha, knikte ze mistróstig. ‘En wa hedde gedaon?’ stukte de buuf. ‘Ik ben d’r op hoog poote heene gedaon… en ik heb gekeeke en gewaacht en gewaacht… en toen he’k ons pèrdje afgeslage..!’ Ant ha ok nog iets schóns: ’n Muug verpleegster kwaamp nò d’r wèrk bé de bank, kèij afgewerkt nò unne langen naachtdienst. Toen ze òn de burt waar, moes ze ’n handteekening zette en viet automaties nor d’r bovezèkske. Kùmt ze toch tot de ontdekking da daor unnen thèrmomeeter zit…! Dan wit ze wa d’r gebeurd is en zi: ‘In wèlk gat zó m’n pèn nou toch zen bleijve zitte?’
We kreegen ’t over èrm minse en de schuldsaneering en over ’n durske da in d’n bijstand zaat en kwaamp klagen op ’t gemintehuis. Ze kos nie rondkomme. Ze waar in verwachting en d’n ambtenaar vroeg vol meeleeve: ‘Wor zulde dalek oewe klèine toch laote?’ ‘Denkelek mar in de doos van onze neije flatscreen,’ waar ’t onneuzel antwoord. We han schik en innins zin ik: ‘Wa onze Klaas nie ammòl probeert sens da’k ’m van d’n bak gebeeten heb! Nou hi-t-ie toch unnen Blind Date geboekt in Oss! Zó de naozommer nou ok nog in z’n liefdesleeve beginne te werke?’ ‘Nie veul kans,’ mènde Tien, ‘mar as ie wil mag ie vur diejen ‘blind date’ mennen bril wel unne keer leene.’ Onze Klaas von ’t te min um te reageere, zin ie.

geschreven door: Bèt van Klaasse