2015 - nummer 47

‘Begint da zèikerig gezeur over dieje Zwarte Piet toch wir,’ bromde onze Klaas van de week vanaachter z’ne krant. ‘’t Kùmt dalek nog zó wijd da Zwarte Piet ’t alleen nog in ’t zwart duu…’ Ik begreep efkes nie krèk wa-t-ie bedoelde, mar nou denk da’k ’m toch wel snap. ‘Ze zegge dè Suntereklaos de neegers de Zwarte Piet toespult,’ hurde-n-ik d’n onze ok nog. Smiddes kwaamp Tien hier buurte. Hij hagget ’r over da hullie Bianca unne neije VW Fiasco ha gekocht. Die ha gin bijtelling mar gegarandeerd gratis sjoemelsoftware vur ’n hil jaor! Ik begreijp van al die autotaol hillemòl niks, mar ’t waar duidelijk humoristies bedoeld. Toen ik alleman òn de koffie ha, viel ’t men wir op da Ant en Tien beij gruuwelek afgevalle zen. As zèllie zoo durlijne, zulle ze d’r goud nie haole, mar ik zeg ’r mar niks mer van want dan kreijg ik èiges alt de vol laog. Ze zegge dan da ’t de kift is, umda ik gaar nie lijne kan. Daor hen ze gelijk in, mar um al de lèkker dinger te laote staon, moete toch ok ’n bietje gèk zen, mèin ik. Ons weederhelft is’t daor niks mi ins; hij mènt da wij ok grust wa af zón meuge valle. Mar onze Klaas hi giestere ok nog wel z’n best geklaagd da-t-ie nerres gin ham kos veijne toen ie ’n èij wó bakke. Ja, ik waar wir ’s op rak. Ik moet de lesten ted overal gòn vertelle over men schilder- en kleerontwèrpe. Ik ben pas de Bosse nonne de les weeze leeze. Da’s eigelijk krèk andersum as vruuger. Mar ik heb ’t gèire gedaon en ’t waar goewd besteed. Ze hen wel gèkke name die aauw nunnekes, zoo van Zuster Hilaria, Clotildus en Hendrikus…, mar daor kunne ze ok niks òn doen, denk ik… Mar ik hagget over èijer bakke en da onze Klaas gin ham gevonde ha. Ik heb ’m da ’s haorfijn ùitgeleed: ‘Gé moet gin bewerkt vlis mer eete. Da hedde toch zeeker wel in de krant gezien!’ ‘Bewerkt vlis?’ riep ie, ‘ham, da’s nou net onbewerkt! Ons moeder zin vruuger al “hamme mar hamme, godsamme!” en nou kunne we ’t ons èige pèrmiteere en dan kreijg ik ze nie!’ ‘Nee jonge,’ he’k gezeed, ‘wij gòn òn de insekte, de wier en de peulvruchte…! Gebakke sprinkhaone, gerósterde zèikwùrm, gerukte mèskeevers… Da wordt ons neij snoepkontereij!’ Ik wó ge onze Klaas ’s gezien hat. ‘Da geleufde toch èiges nie,’ kèrmde-n-ie zuchtend. ‘Ik kan ze hier nog nerres ònkomme, mar as ge de krant meugt geleuve, zitte daor wel de toekomstige gezonde lèkkernèijen in.’ ‘Jonge jonge, peulvruchte…, ge wit hoe die op men dèrm werke. Inne keer èrtsoep en ik blaos de panne gelijk van ’t dak!’ Ja, ik wies da’k ’t nie in èrte of bónne moes zuuke.
Tien vertelde hier op onzen buurt da-t-ie in Indië ha gediend en da-t-ie grif moeite ha gehad um te akklimatizeere toen ie nò ’n por jaor trugkwaamp. Trug in de Schòpskoi, de stamkroeg van z’n jeugd, ha-t-ie ’n onvergeetelijke reaksie gehad, zin ie. Toen ie over z’ne tropentijd verteld ha, riep ’ne zatlap òn d’n toog: ‘Komde gij ùit Indië…? Verrèkte Zoeloe!’ Ant hi trouws ok ’n schon verhaaltje verkocht. Toen hullie keijnder nog klèin ware, wónde ze kort bé de kerk die toen bekant d’n hillen dag ope waar. Op unne mèirge waar d’n oudste van veijf mi z’n jonger bruurke de leeg kerk binnegegaon en daor ha’n ze rondgedoold en d’r eugskes ùitgekeeke. Ze han wegkrùiperke gespuld in d’n biechstoewl en vanalles gezien in ’t licht van de kleurige raome. Mar um twèilef uurre wier de kerkdeur innins geslote en de kùster gonk thuis eete. De keijnder zaten ingeslote in de kerk en thuis wiese ze nerres af. Pas rùim ’n uur lòtter kwaamp de kùster mi de sleutel en kosse de klèinmanne nor buite. Thuis òngekomme, waar moeder gerustgesteld toen ze hurde wa d’r gebeurd waar. ‘En waar d’r dan niemes um jullie te hèlpe?’ vroeg ze bezùrgd. ‘Nee,’ antwoordde d’n oudste, ‘d’r ware wel van die manne langs de kant mi de rug teege de muur, mar die stonnen allemòl vaastgevrorre…’

geschreven door: Bèt van Klaasse