Op 15 februari, carnavalsmaandag, werd in het gemeentehuis van Oss al voor de elfde keer de Willem Ivenprijs uitgereikt. Cor Swanenberg, die al jaren met Jan Luysterburg de redactie van het Brabants Boekske vormt, was de spreekstalmeester ter plaatse.

Foto's: fotovandenbogaard.nl

Hij heette de aanwezigen welkom, met name Roel Soffers, de laureaat, die met zijn hele familie ondanks de gladheid de reis vanuit Bergen op Zoom had aanvaard. Omdat carnaval voor corona moest wijken, riep Swanenberg met enige weemoed de vrolijke sfeer op van de voorbije boekpresentaties in de volle, feestelijke zaal van De Snoeck in Lith met optredende Brabantse zangers, waarbij alle auteurs aanwezig waren en in spanning op de uitslag van de jury wachtten. Hoe anders was het nu. De winnaar was al ingelicht en maar weinig mensen mochten erbij zijn. Toch was deze ‘karige’ editie van de uitreiking bijzonder en eigenlijk ook heel toepasselijk voor wat betreft tijdstip en locatie. Immers ruim elf jaar geleden werd in hetzelfde Osse raadhuis na overleg met de instigators Noud Bongers en Cor Swanenberg de Willem Ivenprijs ingesteld door toenmalig burgemeester Klitsie.

Dat de prijs tijdens carnaval uitgereikt werd, is nooit eerder vertoond maar wel speciaal omdat juist nu Ellef ellef tweedúúzend en ellef. Za’k gaan of nie? het winnende verhaal bleek te zijn.
De uitgever en de illustrator Iris Bongers werden geprezen en men was goed te spreken over de inhoud en de fraaie vormgeving van de nieuwe uitgave. De Brabantbrede inbreng kreeg extra nadruk. Maar liefst 51 bijdragen van Brabantse schrijvers zijn er in opgenomen!
Wethouder Thijs van Kessel ontving het eerste exemplaar uit handen van de redacteur.
De voorzitter van de jury, Riny Boeijen - zelf al meervoudig winnaar van de prijs - las het gedegen juryrapport voor. Daaruit bleek dat debutant Roel Soffers uit Bergen op Zoom de verrassende en terechte winnaar was. Voordat de wethouder de prijs overhandigde, gaf hij op geestige wijze in onvervalst Bèrgs dialect inzicht in een door hem vermoede ‘Bergen-connectie’. Het was hem opgevallen dat er al twee keer gewonnen was door een Bergse winnaar uit West-Brabant én door een Bèrgse winnaar uit het oostelijke Berghem dat in de volksmond dus ook Bèrge heet. Het verbaasde hem niet dat er eerder al een winnaar uit Bergeijk passeerde. Vermoedelijk zou er nog wel een winnaar uit Bergenshuizen volgen….

Daarna was het woord aan de winnaar. Roel Soffers bleek een taalbevlogen man die vooraf aan het voorlezen van zijn verhaal een aardig extra betoog hield over het belang van … taal! ‘Dialect is een belangrijke cultuurdrager,’ was een van de kernzinnen.
Zijn winnende verhaal gaat over het duivelse dilemma: Elf-Elf vieren of bij zijn vrouw blijven die op die kardinale dag is uitgerekend voor hun eerste kindje. Uiteindelijk besluit hij toch thuis te blijven, omdat hij anders heel wat uit te leggen zal hebben wanneer hij niet bij de bevalling is. Zijn zoontje wordt uiteindelijk niet op 11, maar op 15 november geboren. Bijzonder dat deze jonge hoofdrolspeler, Twan (9), bij de uitreiking aanwezig was samen met zijn moeder en zusje.

Tot slot werd er dank uitgesproken aan de wethouder voor de gastvrijheid en alle aanwezigen voor hun inbreng tijdens deze uitreiking. Speciale dank was er voor DTV Oss, het Brabants Dagblad en 'n Lutske Brabants die deze middag vertegenwoordigd waren om de wereld kond te doen van de nieuwe boreling die er zijn mag.

Bekijk hier enkele foto's van deze presentatie

ELLEF ELLEF TWEEDÚÚZEND EN ELF

Za’k gaan of nie?

Agge LEUT, WERREMTE en GASTVRIJ’EID mè d’òòfdletters schrijft en werrem worstebròòd op zaterdagochtend net zo’n tradisie is as Bosche bolle op zondag bij oma. Agge, oeneer dan ok, ieverans in oew stad of durrep, spontaan lengst ’t achterom aan mag komme waaie en vervolleges bedéén wor uitgenòòdigd aan de laaitafel in de knusse keuke en dèèr dan ’t beste plek kregt om te magge dele in de werreme, aast bandeloze gezelleg’eid in diejen Brabanse schòòt, dan witte: ier zijn ik tuis!

Da gevoel wor versterrekt as op d’n ellefde van d’n ellefde om ellef minute n’over ellef oew vastenavend’art zo snel klopt dagge n’t zellef nie ken bijbééne. Dan voelde tot in diepste van oew ziel, ok al is’t net errefst geworre, datte lente awir in de maak is. Dan verlangde net zo nar ’t voorjaar as ’n ’ond die zin et in worst. Éél oew deur de kouw bevangen lijf verlang op da meest plegtege mement as damme n’ier ebbe, nar de deugddoende lente. Nar blomme die wir kleur krijge. Nar knoppe die in de bloei komme en nar ’t ochtendkessèrt van de merels. En nar, ge ken da wel, da gevoel van d’eerste prille zonnestraal die mè d’aar lentelicht ’t terras van oew stamkefee op de mart in de volle zon zet. Dèèr waar gij geniet van de frivole meziek van de verbij mesjeerende erremenie die mè gevolleg op weg is nar ’n 50 jaar getrouwd echtpaar om ze te verrasse mè d’n obade. Eerbiedeg groette de burregemééster en menéér pestoor. Die lòòpe d’r opgetóóge n’achter want jajum zal t’r zijn! Vor d’erremenie en ’t gevolleg. Dan edde ’t voorjaar in oew kop.

Zodra op da plegteg òògenblik op d’n ellefde van d’n ellefde, ’t licht vor de kommende vastenavend op groen is gezet, dròòmde al van vorstelulleke optochte van zotte en narre op blauwe schuyte op boerekarre die ’t pebliek ’n leutspiegel voor’ouwe. Dan kekte uit nar nuuwe ontmoetinge mar ok nar ’t op’ale van errinneringe agge mekare naar lange tijd wir ’s tegekomt. Dan wulde niks anders dan danse mè d’iederéén die ’t net as gij ’t op z’n ’eupe n’t omdattie eve uit ’t korset van de dagelukse beslommeringe wul barste. Ier noeme z’t vastenavend, dèèr carneval. Gif ’t béésje mar ’n naam; ’t draai d’ammaal om de leste luste vor de vaste. Ge kun nie mir wachte op d’n’intocht van d’n Òòg’eid meddet voorjaar in z’n kielzog.

Najaar tweedùùzend en ellef is mij dierbaar. ’t Was wir aanstaande. Mar d’r was nog wa’d’anders aanstaande. Net as‘t voorjaar was t’r in ons uis’ouwe nuuw leve n’op komst. M’n lieve vrouw liep op alledag. Sterker nog, mijn lief was op ellef ellef tweedùùzend en ellef uitgerekend! Agge van ier zijt is diejen datum nog eiliger as 25 december. Mar diejen n’akere ad, oe klein ij ok was, toen al elemaal z’n’eige wil en tempo. Oeneer tie kwam da bepaalde n’ie zellef wel. In de aanlòòp nar ellef ellef was t’r zellefs nog gin enkelt signaal dattie zich binnen onafzienbare tijd zou prissetere. M’n vrouwke zee zellefs da’k gerust ellef ellef kon viere want ij is rustig en kom nog nie. Dus ja, ellef ellef tweedùùzend en ellef. Da wulde nie misse…

Oewel ik m’n vastenavendbulle bijmekare n’ad gezocht, was ik die dag tellekes opennuuwt in tweestrijd. Gaan ik wel of nie. We dùùzend keer ebbik de gedachtes deur m’n pet late zakke. Gaan ik wel en ze kenne mijn nie bereike as’t begonnen n’is, dan mis ik de bevalling. Gaan ik nie en d’r gebeur niks, dan zit ik tuis op de bank t’rwijl ze zonder mijn’t vastenavendseizoen inluiden. Gaan ik wel en kek ik te diep in’t glaske, dan zijn ik d’r wel bij mar is’t de vraag of ik ’t me later wel ken erinnere. ’k Zijn toen nie gegaan mar ben same mè m’n vrouwke onder de wol gekrope en eb de aanstaande kleine ’n bietje mè d’n vette knipòòg wa toegesproke. Blef nog mar eve zitte waar ge zit. Anders mot ik tot in de lengte der jare d’n ellefde van d’n ellefde afzegge omda’k nar ’n verjaardagsféésje mot. Ik legde n’ik m’n linkeroor op de buik van m’n vrouwke. Mè m’n rechteroor luisterde n’ik nar de leutmilledieje die op de stròming van de wind deur ’t ope slaapkamerraam binne wier geblaze. Ik sloot m’n oge en kuste de buik van m’n vrouwke. ’t Nuuwe leve in de buik begon druk te bewege asof tie zellef ok niks wulde misse. IJ is nie op die ekstra biezondere datum gebore mar z’n eigeste intocht is wel begonne op d’n ellefde van d’n ellefde tweedùùzend en ellef om ellef minute over ellef.

© 'n Lutske Brabants/Roel Soffers