Op deze rustige zondagochtend zag ik in hoog tempo een persoon voorbij mijn raam snellen. In een oranje shirt. Volwassen lengte en aan het tempo te zien sportief. Een seconde later ging indringend de bel. Aarzelend liep ik naar de voordeur en zag door het glas niemand staan. Ook op de mat lag niets.

Terug op de bank kon ik mijn aandacht niet bij De tijdgeest, (een bijlage van het dagblad Trouw), houden.
Ik piekerde; wie doet dat nu, belletje trekken op zondagochtend. En aan de lengte te zien ook nog een volwassen iemand. Dan moet je het toch wel achter je oren hebben.

Belletje trekken, ik ken het uit mijn kindertijd. Hard aanbellen en snel wegrennen en om de hoek stiekem kijken of de grap geslaagd was. Of een nepgeldbriefje aan een touwtje op straat leggen. Zelf verscholen in het hoge gras langs de slootkant. Snel het touwtje wegtrekken als een geldwolf het op wilde rapen. Of nog erger, bellen naar slager Story met de vraag of hij varkenspootjes had. Die had hij natuurlijk. ‘Oh, dan loopt u er vreselijk bij!’ Knorrend legden we de hoorn neer. Erg toch….en dan bij zo’n hardwerkende mensen.

Maar goed even terug naar mijn belletjestrekker. Het hield me lang bezig. Tot het moment dat ik die middag met de auto weg moest en de deur afsloot. Tot mijn verrassing hing er een pakketje aan de klink van de deur. Daarop de tekst: Voor Koosje, zomaar … x

De aanblik toverde een glimlach op mijn gezicht. Ik herkende het handschrift…van Hans van de Donk, een meer dan attente buurtgenoot.

Eenmaal uitgepakt keek ik naar een prachtig decoratief vogeltje. Prachtig voor in de tuin, vooral nu het groen zo’n beetje heengaat. Ik heb het vogeltje direct als lokker buiten gezet, in een pot met een lavendelstruikje. Daar kan hij pronken en soortgenoten lokken. En misschien de vette duiven wat laten schrikken. Dit laatste zou erg welkom zijn.

En zo werd het toch nog een gezellige zondag.

En Hans, dank je wel, je maakte mijn dag weer goed!

Foto: https://www.duurzaamthuis.nl/stop-sluipverbruik-elektrische-deurbel-leve-de-trekbel