Ik heb lang gedacht dat ik redelijk ABN sprak maar een werkopdracht in Rotterdam drukte mij met de neus op mijn “Brabantse” feiten. Ik heb een goede G in mijn accent. Onmiskenbaar, niet te missen waar ik vandaan kom als ik mijn mond opentrek.

De zachte G

Maar…er gaat niets boven een zachte G. Een Brabander die praat en goed met zijn G strooit, is onweerstaanbaar, althans dat komt uit het onderzoek van een datingsite naar voren. Ik heb, na mijn schokkende dialect-ontdekking, nog even overwogen om een logopedist in te schakelen. Zeker toen ik voor een landelijk blad ging schrijven. Maar ik ben te trots op mijn G, blijf graag dicht bij mezelf en verloochen mijn afkomst niet. De logopedie is nooit opgestart omdat ik graag een echte Brabantse blijf inclusief het accent. Het is voor mij het mooiste accent. Op vakantie word ik blij als ik iets Brabants hoor. Ik ben trots dat ik nu met mijn Brabantse zinsopbouw elke week in deze Brabantse krant mag schrijven. Deze week heb ik het “Brabants boekske” opgehaald. Een boekje waarin het dialect is vastgelegd. Dat is belangrijk want het Brabants dialect vormt een belangrijk stuk cultureel erfgoed, wat gekoesterd moet worden. En zeker moet worden doorgegeven aan de volgende generaties. Ikzelf heb geen nageslacht maar wel lieve trouwe volgers waar ik vol trots tegen zeg: koop dit boekje bij de plaatselijke boekhandel en zorg dat het Brabants dialect behouden blijft… Dagge bedankt zijt da witte!

Ankie Stuijts